La Cigala e l’Ahromits - aigaberdenc, occitan,bigorre, institut d'estudis occitans, institut d'études occitanes, IEO, Lavedan, Argelès-Gazost

Au pinhadar de Capbreton,

La cigala, ab la soa cançon,

Tot l’estiu la gent ishorbiva :

Cependent la saja ahromits

Deus pes, de las dents e deus dits,

Que s’amassava de que víver.

Plan saber que tot çò qui viu

Que minja l’ivèrn com l’estiu ;

Atau ne resona iba aujòla.

La cigala donc fòrt mei hòla,

Dés qui lo temps s’èra ahredit,

Que’s cacha, que ganha entau nid.

Arrei n’i tròba a la penenta :

Lavetz de córrer a la valenta.

- Amiga, obritz. - Que demandatz ?

- Quocausa a minjar, si vos platz.

Que’n virà la seson navèra,

Hidatz-vos a jo, ma comera,

Que’vs pagarèi, fe d’animau,

L’interès e lo capitau.

L’ahromits tustemps estó chicha,

Peus auts com per era-medisha :

- Eh, qu’avetz heit l’estiu passat,

Ce’u ditz a l’auta per arríder ?

- Çò qui ei hèit, vesin ? qu’èi cantat.

Cantat ! fòrt plan, que’n son ravida :

Que podetz donc ara dançar,

Mes que’vs passaratz de minjar.

La prauba cigala confusa

Se’n torna en casa fòrt camusa.

Mantr’un feniant, mei d’un penalh

Que’s pòt véder en dequeths miralh

Bathbeat – (1745-1806)

Fablas causidas de La Fontaine

Libe premer – Fabla premeira